Vrijdag was het dan eindelijk zo ver. Na lang aftellen, was dan eindelijk de dag aangebroken waarop ik Hope mee naar huis mocht nemen.
Na een lange autorit van twee uur (die veeeeel langer leek te duren) kwamen we daar aan. We liepen een ruimte binnen waar drie puppy’s rondhuppelde die ontzettend veel op elkaar leken. Een van de drie kwam meteen naar mij toe. Ik keek hem aan, pakte hem op en zei meteen: ‘Dit is Hope.’ En ja hoor, dat was Hope. Alsof we het allebei aangevoeld hadden.
In de auto deed hij het super goed. Aan het begin heeft hij heel even gepiept, maar ja, het is allemaal natuurlijk ook wel heel spannend. Maar dat duurde nog geen tien minuten. Ik heb hem iets lekkers gegeven en toen is hij heerlijk in slaap gevallen. Op de twee kleine tussenstops na, heeft hij bijna de hele autorit geslapen. Ik was zo trots op hem!
De eerste nacht ging ook super. Hij heeft weer amper gepiept, de kanjer. Wel heb ik ontzettend om hem gelachen. Waar de meeste pups de eerste nacht piepen omdat ze hun nest missen, heeft hij dat niet gedaan. Deze meneer begon alleen om half vijf ’s nachts te piepen omdat hij wilde spelen.
De eerste dag toen we thuis kwamen, heb ik hem al een deel van het huis laten verkennen en de volgende dag ging hij enthousiast verder met de rest. Meneer is voor niks of niemand bang en gaat rustig zijn gangetje.
Al met al doet hij het dus super goed. Op wat ongelukjes en heel wat dweilen voor mij na, maar ja, dat hoort er bij. Ik ben super blij dat ik Hope eindelijk in mijn armen heb en samen staat ons een groot avontuur te wachten, maar voor nu houden we het nog even op heel vaak naar buiten om te plassen en heel veel dutjes doen.
Liefs Nadia
en pootjes van Hope🐾
help me get hope 