Ruim een jaar terug (dus voordat ik Hope had) heb ik ooit een post gemaakt over een dag in mijn leven. Nu wil ik jullie een kijkje laten nemen in mijn leven met Hope. En ik kan je wel zeggen, het verschil is enorm!

Dus bij deze een dag uit ons leven: 

5:30

Ik wordt wakker van Hope die bovenop me springt en mijn gezicht begint te likken. Pfff die nachtmerries…

Ik wordt langzaam wat rustiger en Hope gaat tevreden naast me op bed liggen met zijn kop op mijn buik. 

‘Ik ben bij je baasje.’

Langzaam vallen we samen weer in slaap.

7:30

Ik sta op, kleed me aan en zet een kop koffie. Met een zucht ploft Hope naast me op de bank. 

‘Ik vind het maar vroeg hoor, ik slaap nog even door.’ 

8:15 

Tijd voor een wandeling. Meer de prins (Hope) vindt eindelijk dat hij genoeg geslapen heeft en trippelt vrolijk voor me uit naar buiten.

9:30

Ik sta in de keuken mijn ontbijt te maken wanneer Hope tegen mijn benen op springt. Wanneer ik daar niet op reageer, gaat hij naast me zitten en blijft hij mij met zijn pootje aantikken. 

‘Baasje, je staat te lang. Je wordt duizelig, ga nou eens zitten.’

Hij houdt pas op wanneer ik daadwerkelijk ben gaan zitten en gaat dan pas weer verder aan zijn brokken die hij liet staan omdat ik te duizelig werd.

10:45

Ik gooi gauw wat spullen in mijn tas. Is het al zo laat? Ik heb over 3 kwartier een afspraak. Kom Hope we moeten gaan!

11:35

Ik zit in de wachtkamer, maar mijn behandelaar komt maar niet. Heb ik dan de verkeerde datum onthouden? 

Hope tikt me aan omdat ik vanuit spanning met mijn benen zit te wiebelen. Ik pak mijn telefoon erbij om het mailtje terug te lezen. Nee, wel de juiste datum, maar de verkeerde tijd! Ik ben een uur te vroeg. Ik lach mezelf een beetje uit. Ga ik hier nou echt een uur zitten wachten? Ik bedenk dat ik toch nog iets van de supermarkt moet hebben en besluit het uur te gebruiken om even gauw naar de winkel te gaan.

11:50

Samen met Hope loop ik de supermarkt in. Het is ontzettend druk in de supermarkt. Waarom is het zo druk op een vrijdagochtend? 

Iemand loopt te dicht langs ons en ik schrik. Diegene botst ook nog eens tegen mijn winkelwagentje aan wat (voor mij) veel lawaai maakt en ik schrik opnieuw. 

*boop boop*

Natte neus tegen mijn hand.

‘Hallo baasje, blijf je in het hier en nu?’

Ik probeer te bedenken wat ik ook alweer ging halen, maar nadenken is best lastig als je gestrest bent.

Hope springt tegen me op.

‘Baasje, ik ben er. Focus maar op mij.’

Ik zoek snel wat ik moet hebben en na een botte opmerking van een mede bezoeker over het feit dat een hond niet in de winkel hoort, loop ik door om mijn boodschappen af te rekenen.

12:30

Net op tijd terug voor mijn afspraak. Kwispelend loopt Hope achter mijn behandelaar aan.

‘Hé, jou ken ik. Waar gaan we heen?’

13:30

Weer thuis. Ik pak iets te eten en Hope komt op mijn voeten liggen slapen.

14:30 

Even een klein plas rondje voor Hope.

15:00

Die afspraak en die super drukke supermarkt kostte toch best wel wat energie. Even bijkomen op de bank terwijl Hope tegen me aan komt liggen.

16:00

Klein trainingsmomentje met Hope. We oefenen het oppakken en aangeven van spullen die op de grond liggen. Gezien bukken voor mij vragen is om flauwvallen, wil ik dit Hope graag leren en hij begint het steeds iets beter te snappen.

16:45

Ineens voel ik tandjes tegen mijn handen. Ik kom terug in contact met Hope.

‘Baasje, ik weet niet waar je nou weer eens zat met je hoofd, maar volgens mij was het niet zo gezellig daar.’

Tevreden gaat hij op mijn schoot hangen voor zijn welverdiende knuffelsessie. Bij herbelevingen en dissosciaties, begint Hope vaak zachtjes in mijn handen te bijten, wanneer mij aantikken niet voldoende is om me eruit te krijgen. De standaard knuffelsessie erna, is voor Hope een beloning voor zijn knappe werk en voor mij een manier om in contact te blijven en mijn spanning te verminderen.

18:20 

Na het avondeten ga ik met Hope een stuk lopen. We nemen een bal mee en enthousiast vliegt hij over het losloop veldje heen. Even alle spanning eruit rennen.

20:00

Na de afwas en nog een klein trainingsmoment, ploffen we samen op de bank. Ik met een boek en Hope met een botje.

‘Prima avond zo hoor.’

22:30 

Nog even snel naar buiten voor een plasje. Bij binnenkomst trippelt Hope al naar mijn kamer en neemt prinsheerlijk plaats op mijn bed. 

‘Zo, nu is het tijd om te slapen. Het is genoeg geweest voor vandaag.’ 

wow,
wat zijn wij blij, verbaasd, maar vooral ontzettend dankbaar!
Sinds het artikel over ons online is gegaan, zijn we overspoeld door reacties, lieve berichtjes en donaties. In het vorige blog schreef ik ook al over hoe dankbaar wij zijn, maar afgelopen weekend gebeurde er iets wat wij niet hadden durven hopen. We kregen nog wat donaties binnen en een nou ja laten we zeggen zeker geen bescheiden donatie. En ineens stond de teller van de crowdfunding op 95%
Ik heb denk ik wel 6 keer opnieuw de pagina gerefreshed, omdat ik gewoon niet kon geloven dat het echt waar is. Intussen begint het een beetje binnen te komen, maar wauw wat zijn wij dankbaar verrast!

Vandaag kregen wij nog een leuke verassing. Hope kreeg namelijk vast een early birthday present. Deze box van Bello box. Eigenlijk is Hope overmorgen pas echt jarig, maar hij was super nieuwsgierig naar zijn cadeautje.
Toen hij mij aankeek met zijn smekende, nieuwsgierige puppy oogjes, ben ik uiteindelijk toch bezweken en hebben we samen vast even een kijkje genomen wat er in deze prachtige doos zat.

Als je de foto ziet, kun je natuurlijk zelf ook wel bedenken dat Hope te ongeduldig was om nog twee dagen te wachten en heeft hij er snel een speeltje uit getrokken, waar hij nu enthousiast mee door het huis rent.
Al met al, een happy Hope dus!

Liefs Nadia en Hope

Hoi allemaal,

Als eerste wil ik graag even de tijd nemen om iedereen te bedanken voor alle reacties en donaties op ons stuk in de Arena.

Ik heb ontzettend veel reacties gehad en wat doet het me goed om al die lieve berichtjes te lezen!
We hebben ook flink wat donaties mogen ontvangen, wat natuurlijk super fijn is.
De reacties en donaties waren de afgelopen week echt een groot lichtpuntje voor ons, dus allemaal ontzettend bedankt!

Verder had ik vorige week een hele zielige Hope naast me liggen. Hij is vorige week namelijk gecastreerd en dat vonden Hope en ik allebei moeilijk. Ik vond het lastig om te zien hoe hij onder narcose ging, maar wilde hier vooral voor Hope wel bij blijven en hem niet zomaar alleen laten. Vervolgens liep ik zonder Hope weer weg bij de dierenarts en dat voelde heel raar en incompleet. Ik ben eigenlijk nooit zonder Hope en Hope is nooit zonder mij, dus dit voelde heel raar en onprettig
Gelukkig duurde het niet heel lang voor ik hem weer op kon halen en was alles goed gegaan! Hope had nog wel wat last van de narcose en wilde continue aan zijn wond zitten, dus moest hij (de voor hem vreselijke) kap op.

De eerste dag was hij nog erg van slag, maar gelukkig was het daarna weer snel over. Die avond wilde hij alweer naar buiten en hebben we dus een klein stukje gewandeld en de volgende dag rende en sprong hij door het huis alsof er nooit iets gebeurd was. Pijn leek hij gelukkig helemaal niet te hebben. Alleen die kap bleef maar een vervelend ding. Aan het begin stootte hij overal tegenaan en dan stond hij vervolgens helemaal verward te kijken waarom hij nou weer ergens tegenaan liep. Gelukkig is de wond nu genoeg genezen dat hij de kap inmiddels niet meer op hoeft.

Hij heeft gelukkig helemaal geen pijn meer, maar wel energie voor 10. Dus zijn wij de afgelopen dagen lekker een aantal keer naar het bos geweest samen. Het bos is toch echt wel Hope zijn favoriete plek op aarde (:
Oh en Hope vindt ook, hoe viezer ik uit het bos terugkom, hoe beter!
Daar ben ik het natuurlijk niet helemaal mee eens, maar dat mag voor Hope de pret niet drukken.

Wij hebben samen dus weer een avontuurlijke week gehad en samen gaan we op naar nog meer avonturen!

Liefs Nadia
en een pootje van Hope

Hoi allemaal,
De afgelopen twee weken hebben Hope en ik weer een hoop avonturen beleefd!

Wij zijn heerlijk aan het genieten van de herfst en dit doen we graag in het bos. Vanwege zijn puberstreken heeft Hope lange tijd niet los mogen lopen, want terugkomen, wat is dat ook alweer baasje?!
Maar de afgelopen weken zijn we het loslopen weer aan het oefenen en welke plek is er nou beter om dat te doen dan in het bos?
Enthousiast racet hij het hele bos door en natuurlijk even lekker rollen door de modder en duiken in de plassen. Hoe viezer hoe beter toch?

Soms heeft Hope er nog wel een handje van om lekker zijn eigen plan te trekken en heel hard vooruit te rennen en allemaal random bospaadjes in te slaan.
Leuk geprobeerd meneer, maar volgens mij bepaal ik waar we heen gaan.
Wat ik dan dus doe is me verstoppen achter een boom, of ergens de andere kant op lopen. Zo mag Hope er even achter komen dat ik niet automatisch achter hem aan loop en dat het de bedoeling is dat hij op mij let.
Meestal heeft hij het vrij snel door en komt hij met een sneltrein vaart aangerend opzoek naar mij.
Hij begint mij steeds beter in de gaten te houden, maar soms moeten we nog even verstoppertje spelen.

We hebben ook veel geoefend.
Braaf meelopen in een (wat drukkere) winkelstraat ging erg goed, maar ja de worst die hij ervoor kreeg was toch ook wel erg lekker (een beetje omkopen misschien, oepss)
Met de training zijn we naar een kinderboerderij geweest. Het rustig kijken naar de diertjes ging erg goed. Maar al die rennende kinderen waren toch wel erg interessant. Maar goed dat zijn riem er net niet lang genoeg voor was, anders had hij er in zijn enthousiasme een omgesprongen. Daar zit dus nog een leerpuntje (:

In de bus deed hij het wederom super goed! Braaf bij mij blijven liggen en toen mijn spanning opliep, begon hij mij aan te tikken met zijn pootje.
“Hallo mama, blijf je in het hier en nu?”

Al met al, doet Hope het dus super goed!
Trots baasje, tevreden pupper

Pootjes
Hope

Hoi allemaal,
Het heeft heel lang geduurd, maar bij deze weer even een update vanuit ons.
Hope is alweer 10 maanden oud, bijna niet te geloven!
Over 2 maanden is hij alweer een jaar en dat is natuurlijk rede voor een feestje.

Het is de afgelopen tijd nogal stil geweest vanuit onze kant, om meerdere redenen
Hope en ik hebben namelijk samen een heftige tijd achter de rug. We hebben heel wat voor onze kiezen gehad maar samen zijn we er doorheen gekomen,want zolang we elkaar hebben komen we er wel doorheen.

Daarnaast ben ik iets meer gaan focussen op in het hier en nu zijn en meer bewust even te focussen op de mooie momentjes die we samen hebben, in plaats van het allemaal maar vast te willen leggen op camera en daardoor eigenlijk het moment voorbij te laten gaan zonder even écht de mooie momenten te voelen.
Hope was het hier wel mee eens, hij heeft namelijk besloten dat hij geen fotomodel meer wil zijn en negen van de tien keer dat ik mijn telefoon erbij pak om een foto te maken, vlucht hij weg voor de camera en gaat hij ergens anders beledigd de andere kant op liggen kijken of kruipt hij weg onder de bank of het bed. Alsof hij wil zeggen: “hallo baasje, wat denk je van mijn privacy?! Echt belachelijk dat je denkt dat je mijn foto’s zomaar overal mag delen.”

De afgelopen periode was vrij intensief en ik Hope dan ook keihard nodig gehad om me overeind te houden. Ondanks de heftige dingen en vele spanningen, doet Hope het super goed. Hij heeft de afgelopen maanden zo ontzettend veel geleerd en keihard gewerkt. Zijn focus wordt stukje bij beetje steeds iets beter (maar ja het blijft nog wel een puber hoor)

Hij is gelukkig van zijn winkelwagentjesangst af en loopt nu zelfs redelijk ontspannen mee door de supermarkt. Mensen negeren gaat al iets beter, maar honden negeren blijft nog een leerpuntje.
Verder is hij ontzettend gegroeid in het signaleren en voelt hij steeds beter mijn spanning aan. Dit geeft hij dan aan aan mij, door contact met mij te zoeken en mij in het hier en nu te houden, zodat ik minder wegval in herbelevingen en dissosaties.
Ook komt hij tegenwoordig ’s avonds altijd nog even knuffelen met mij en blijft hij vaak op het bed liggen tot ik slaap, waardoor ik nu een stuk gemakkelijker inslaap en regelmatig toch een aantal uurtjes slaap kan pakken.
Daarnaast heb ik het gevoel dat Hope en ik echt steeds meer een team worden. Dat waren we natuurlijk al, maar onze band wordt alleen maar sterker. Hij komt mij steeds meer opzoeken en de samenwerking met mij aangaan.
Al met al ben ik dus ontzettend trots op hoe mijn kleine draakje het nu doet!

We hebben de afgelopen tijd dus een hele hoop stapjes (of pootjes) gezet en zo wandelen we samen de goede richting in.

Dankzij al jullie steun hebben wij intussen de opleiding van Hope kunnen betalen en daar ben ik ontzettend dankbaar voor!

Echter lopen wij nog steeds tegen een aantal kosten aan. Denk aan de reiskosten van de trainer die wij moeten betalen, voer en beloningen, spullen zoals tuigjes en niet te vergeten Hope zijn castratie die er op korte termijn aan gaat komen.
Zouden jullie kunnen helpen om ervoor te zorgen dat Hope en ik samen kunnen blijven groeien?
Doneren kan nog steeds via geef.nl en de link op de website en op instagram en facebook.
Creatieve ideeën voor andere manieren om wat kosten te kunnen dragen zijn ook meer dan welkom!

Wij gaan vanaf nu proberen iets vaker van ons te laten horen, ook al ligt de focus natuurlijk nog steeds op leven in het moment.

Tot snel!

liefs,
Nadia en Hope

Hoi allemaal!

Ik realiseer me dat me het eigenlijk veel te lang geleden is dat ik hier iets van me heb laten horen, maar ik heb het de laatste tijd dan ook zo druk met Hope

Vandaag is Hope alweer 14 weken oud en ik dacht dat het wel tijd was voor een puppy update, een pupdate.

Meneer groeit ontzettend hard, echt niet bij te houden! Het is alsof hij met de dag groter wordt. Afgelopen week woog hij bij de dierenarts al 9,5 kilo. Hij is al uit zijn eerste ‘Hulphond in opleiding’ hesje gegroeid, die ging gewoon niet meer dicht. Ondertussen draagt hij dus gewoon al een maatje M.

Ook heeft hij echt zo zijn puppystreken. Mijn armen en handen zijn het allerleukste om in te bijten, ook al weet hij dat hij dat niet mag. Ook vindt hij het ontzettend leuk om er met mijn schoenen of sloffen vandoor te gaan. Wederom weet hij dat hij daar niet aan mag komen, dus wat doet meneer? Zodra hij een schoen of slof te pakken heeft, zet hij het op een rennen en vliegt hij mijn kamer uit, om vervolgens ergens verstopt in een hoekje tevreden op zijn vangst te gaan liggen kauwen. En zo gaat het met meer spullen waarvan hij weet dat hij ze niet mag hebben. Wat natuurlijk ook heel leuk is (voor Hope dan, is voor mij wat minder leuk), is dat als hij iets in zijn mond heeft dat gevaarlijk is, en ik het dus uit zijn bekje wil halen. Dan gaat hij zo hard mogelijk door het hele huis rennen om mij uit te dagen. Het is dat hij niet kan praten, anders had hij geroepen: ‘Je krijgt me lekker toch niet te pakken!’ Ja, vraag ik me af of het wel echt een puppy is of toch niet toevallig een draakje?

Verder hebben we nu wekelijks training en dat gaat goed! We hebben een hele fijne trainster en Hope heeft al veel dingen geleerd. Hij kan al zit en af op commando en we zijn nu blijven aan het oefenen. Ook gaat het trekken aan de lijn al steeds beter en loopt hij vaak een deel van de wandeling heel strak naast me en focust op mij, wat natuurlijk beloond wordt met heel veel snoepjes. Verder is het nog steeds heel erg gericht op socialisatie. Oefenen met niet meer zo bang zijn voor de kippen, samen voor het eerst met de bus en heel vaak oefenen met naar de winkel gaan.

In de supermarkt doet hij het steeds beter. Andere mensen negeren en op mij focussen gaat met kleine stapjes (en heel veel snoepjes) vooruit. Maar zodra hij kinderen ziet, wordt hij helemaal enthousiast en begint hij als een malle aan de lijn te trekken. Soms begint hij dan ook te piepen of te blaffen, want ja, kinderen zijn toch zo leuk om mee te spelen. Maar dat mag helaas niet, zo maar midden in de winkel terwijl hij aan het werk is. Maar dat leert hij vanzelf.

Qua zindelijkheid gaat het ook steeds beter. Ik ben gelukkig niet meer de hele dag aan het dweilen. Hij begint steeds beter aan te geven wanneer hij moet plassen, door bijvoorbeeld voor de deur te gaan liggen. Piepen doet hij niet echt, dus als hij voor de deur gaat liggen ga ik met hem naar buiten. Het nadeel daarvan is dat hij soms gewoon op die plek wil liggen, maar helemaal niet hoeft te plassen. Ik kan alleen niet ruiken wanneer dat is en dus ga ik elke keer met hem naar buiten dat hij voor de deur gaat liggen. Maar ja, beter een keer te veel naar buiten dan een keer te weinig. ‘S nachts doet hij het ook steeds beter. Hij plast bijna niet meer in zijn bench en naast de vaste uitlaatmomenten om 10:45 in de avond en 7:00 in de ochtend, hoef ik er midden in de nacht nog maar een keer uit om hem te laten plassen en dat is zeker vooruitgang. Ongelukjes gebeuren natuurlijk nog wel regelmatig, en de dweil staat dan ook nog steeds in mijn kamer, maar dat hoort er allemaal bij. Er zit goede vooruitgang in en dat is het belangrijkste.

Dit was voor nu onze pupdate. Heb jij nog vragen? Stel ze dan gerust want we beantwoorden ze graag!

Volg ons op instagram voor regelmatigere updates, hier posten we namelijk meerdere keren per week. Daar zijn we te vinden onder de naam @hulphondHope

tot snel!

Liefs Nadia en pootjes van Hope

Vrijdag was het dan eindelijk zo ver. Na lang aftellen, was dan eindelijk de dag aangebroken waarop ik Hope mee naar huis mocht nemen.

Na een lange autorit van twee uur (die veeeeel langer leek te duren) kwamen we daar aan. We liepen een ruimte binnen waar drie puppy’s rondhuppelde die ontzettend veel op elkaar leken. Een van de drie kwam meteen naar mij toe. Ik keek hem aan, pakte hem op en zei meteen: ‘Dit is Hope.’ En ja hoor, dat was Hope. Alsof we het allebei aangevoeld hadden.

In de auto deed hij het super goed. Aan het begin heeft hij heel even gepiept, maar ja, het is allemaal natuurlijk ook wel heel spannend. Maar dat duurde nog geen tien minuten. Ik heb hem iets lekkers gegeven en toen is hij heerlijk in slaap gevallen. Op de twee kleine tussenstops na, heeft hij bijna de hele autorit geslapen. Ik was zo trots op hem!

De eerste nacht ging ook super. Hij heeft weer amper gepiept, de kanjer. Wel heb ik ontzettend om hem gelachen. Waar de meeste pups de eerste nacht piepen omdat ze hun nest missen, heeft hij dat niet gedaan. Deze meneer begon alleen om half vijf ’s nachts te piepen omdat hij wilde spelen.

De eerste dag toen we thuis kwamen, heb ik hem al een deel van het huis laten verkennen en de volgende dag ging hij enthousiast verder met de rest. Meneer is voor niks of niemand bang en gaat rustig zijn gangetje.

Al met al doet hij het dus super goed. Op wat ongelukjes en heel wat dweilen voor mij na, maar ja, dat hoort er bij. Ik ben super blij dat ik Hope eindelijk in mijn armen heb en samen staat ons een groot avontuur te wachten, maar voor nu houden we het nog even op heel vaak naar buiten om te plassen en heel veel dutjes doen.

Liefs Nadia

en pootjes van Hope🐾

Afgelopen weekend heb ik op instagram en facebook een Q&A gehouden. De meeste vragen heb ik al via instagram al beantwoord, maar bij deze heb ik alle vragen en antwoorden nog even voor jullie onder elkaar gezet.

WANNEER KRIJG JE JE HULPHOND? Dat komt stiekem al erg dichtbij. Waarschijnlijk begin februari al!

HOE GAAT JE HULPHOND OPGELEID WORDEN? DOOR JOU OF DOOR IEMAND ANDERS? Ik ga mijn hulphond zelf opleiden, in samenwerking met een hulphondenschool. De coach van de hulphondenschool gaat mij leren hoe ik mijn hulphond op moet leiden en ik ga dan zelf die dingen dagelijks trainen met Hope.

HEB JE AL EEN HOND OP HET OOG? Jazeker! Ik krijg een austraulian Sheperd pup. De puppy’s zijn al geboren en zijn al twee weken oud. Ik weet alleen nog niet welke pup uit het nestje mijn Hope wordt.

IS DE OPLEIDING AL GEREGELD? Ja, de opleiding is al geregeld. Ik heb al een hulphondenschool gevonden die mij wil gaan helpen bij het opleiden van mijn hondje en dan ook gelijk zal starten, zodra Hope bij mij is.

HEB JE JE STREEFBEDRAG AL BEREIKT? Nee, ik heb mijn streefbedrag nog niet bereikt. Doneren kan dus nog steeds!

WAT IS HET EERSTE DAT JE GAAT DOEN ALS JE JE HONDJE HEBT? Hem knuffelen natuurlijk! Oh, en jullie vol spammen met foto’s natuurlijk. Qua training beginnen we natuurlijk met de basiscommando’s en de zindelijkheidstraining.

GA JE VEEL TIJD BEZIG ZIJN MET HET OPLEIDEN VAN JE HULPHOND? Ja, het is iets waar zeker heel veel tijd en moeite in gaat zitten, maar dat ik het waard. Ik zal dagelijks met Hope moeten trainen en dat zal heel intensief zijn, maar ik weet waar ik het voor doe.

GAAT JE HULPHOND DAN STRAKS OVERAL MEE NAARTOE? Jazeker! Waar ik straks ga, gaat Hope ook.

MOET JE NU AL ALLE MENSEN IN JE OMGEVING GAAN INSTRUEREN DAT ZE NIET AAN JE HULPHOND MOETEN KOMEN? Ja, het is heel belangrijk dat mensen weten en zich er aan houden, dat ze Hope niet mogen aaien. Het is namelijk belangrijk dat hij leert dat hij niet op andere mensen mag reageren en dat hij zich op mij moet focussen

ZIJN ER DINGEN DIE JE NIÉT SAMEN MET JE HOND KAN DOEN? Nou ja, samen douchen lijkt me niet heel praktisch.

Dit waren de vragen inclusief antwoorden.Ik hoop dat jullie er wat aan hebben gehad. Als je nog meer vragen hebt, dan stel ze gerust!

liefs,

Nadia

Gisteren was het dan eindelijk zo ver, de kerstmarkt waar we met een hele hoop mensen al een tijdje enthousiast voor aan het knutselen zijn.

Helaas verliep de dag niet helemaal zoals gepland

Het opzetten van het kraampje verliep prima. We waren als een van de eerste aanwezig en konden dus als eerste een plekje uitzoeken. Heel wat wikken en wegen later kozen we voor het tafeltje wat mooi in de loop stond en redelijk dichtbij de muziek en vuurkorven, maar ook weer niet té dichtbij dat je elkaar niet meer zou kunnen verstaan. Na wat moeilijk met auto inclusief aanhanger over een eigenlijk veel te klein bospaadje heen, konden we de tent opzetten en het kraampje in gaan richten. In de tent hingen we deze prachtige helpmegethope banner op, zodat mensen meteen konden zien waar het opgehaalde geld naartoe gaat.

Vervolgens konden we het kraampje in gaan richten. Al snel kwamen we erachter dat we veel te veel spullen, of een veel te kleine tafel hadden, of beide natuurlijk (:

na wat passen en meten stonden de belangrijkste spulletjes op tafel. We zijn er dan ook maar gewoon vanuit gegaan dat we van alles zouden verkopen en dat we de tafel aan zouden kunnen vullen met de rest van de spullen #optimisme

Rond een uur of vijf begon het echte feest. Van vijf tot zes hebben we met zijn allen aan de tent gehangen. Het waaide zo ontzettend hard, dat als wij er niet aangehangen hadden, de tent waarschijnlijk weggevlogen was. Hoewel we dus met meerdere mensen aan de tent hingen, was de wind nog zo sterk dat de tent elke keer een stukje opschoof. De tent van onze overburen kwam nog net niet bij ons naar binnen gewaaid, maar dat scheelde misschien een meter. Ze hebben daarna ook niet meer geprobeerd die tent opnieuw op te zetten. Ook de buren aan onze linkerkant vonden het wel mooi geweest en hebben voor de markt echt begonnen was alles weer ingepakt en zijn naar huis gegaan. Ook wij zagen het even somber in. We gingen er ook niet meer vanuit dat er nog heel veel mensen zouden komen, maar het was ons gelukkig intussen gelukt om de tent vast te binden aan de omstaande bomen en vast te zetten in de grond, dus dat scheelde al iets.

Dapper zijn we blijven staan en dat is maar goed ook. Onze eerste klanten kwamen binnenlopen en al snel volgden er meer. Hoe somber we het aan het begin ook in zagen, het bleek uiteindelijk reuze mee te vallen. We hebben een hoop bekende gezien en gesproken, maar ook een hoop onbekenden kwamen even een kijkje nemen bij ons kraampje en namen de tijd om te luisteren naar mijn verhaal. Ik ben ontzettend dankbaar voor iedereen die langs is geweest, iets heeft gekocht of een gift heeft gedaan.

Toen ik thuiskwam had ik het zo koud van de hele middag en avond buiten zijn, dat ik een ijsklontje was, maar ik was wel een tevreden en vooral een dankbaar ijsklontje!

Daarnaast wil ik ook nog even iedereen bedanken die mee heeft geholpen met knutselen voor de kerstmarkt of materiaal heeft gedoneerd. Zo mooi om te zien hoeveel mensen mij steunen.

En al helemaal niet te vergeten het superteam aan mensen die met mij gisteren op de kerstmarkt hebben gestaan. De mensen die samen met mij aan de tent gehangen hebben en veranderd zijn in een ijsklontje en naast dat alles was het ook nog eens super gezellig. Dank jullie wel!

We hebben nog een aantal spulletjes over van de kerstmarkt, deze zullen wij online verkopen via facebook, dus houd de facebookpagina goed in de gaten.

Producten zoals armbandjes, snuffelmatten voor honden, t-shirts en mokken maken en bestellen wij op aanvraag. Wil je een van die producten bestellen? Stuur mij dan gerust een berichtje via Instagram, Facebook of e-mail mij via nadia.2000@live.nl

veel liefs,

Nadia

bij deze de link om online te betalen op de kerstmarkt

https://www.ing.nl/particulier/betaalverzoek/index.html?trxid=OUcH8uYLlgHUT1Wk0LvxN4gRfhiRhQ2k

Heb je het bedrag betaald? Laat het even aan een van ons zien en dan krijg je je spulletjes mee (:

bedankt voor je steun!

liefs,

Nadia